Wat vandaag Leuven Central (Home | ZVC Leuven Central) is, begon in 2003 aan de toog van Café De Weerelt op de Oude Markt. Twee toenmalige barmannen, Bart V. en Larry, besloten om een zaalvoetbalclubje te starten. Larry heiste Pieter aan boord, Bart V. kwam met Sam op de proppen en samen met vaste klanten Koen, Bart DL en Jemme was ZVC De Weerelt geboren. Eén probleem onze keeper Koen wilde plots geen keeper meer zijn. Een wispelturigheid waar we de jaren nadien nog wel eens mee geconfronteerd zouden worden ;-) Cafébaas Gert die onze eerste twee seizoenen ook al wel eens een balletje mee trapte kwam met Bjokke op de proppen en onze keeper issue was opgelost. We schreven onze ploeg in bij het Fros (FROS - LZV - Competitie), het begin van vele mooie jaren.
Ter voorbereiding op ons eerste seizoen speelden we enkele tornooien die allemaal winnend werden afgesloten, dus de verwachtingen waren hoog gespannen. Bleek echter dat we in een sterke reeks waren terecht gekomen met nog een aantal nieuwe ploegen zoals De Boerekes en Inter-Im waar we nog vele jaren de degens mee zouden kruisen. We eindigden dan ook iets of wat teleurstellend op een 4de plaats, die uiteindelijk wel volstond om te promoveren naar de 3de reeks.
Koen die plots weer wel wilde keepen introduceerde zijn broer Stijn, die als snel een serieuze versterking bleek te zijn. Tegen dezelfde tegenstanders deden we dat jaar twee plaatsjes beter en werden nipt tweede achter eeuwige rivaal De Boerekes. Wat ons een plaatsje in de eindronde opleverde voor promotie naar reeks 2. Deze wedstrijd wisten we winnend af te sluiten dankzij twee treffers van Bart DL. Promotie naar reeks 2 was een feit.
Goalgetter Bart DL besloot toen om zijn reis rond de wereld te starten. Maar wist ons te vertellen dat neef Kjel ook wel een balletje kon trappen dus we hadden meteen een waardig vervanger gevonden. Verder eigenlijk niets te melden. Copy paste van het vorige seizoen een nieuwe tweede plaats was ons deel, achter inderdaad De Boerekes. De tweede plaats betekende in dit geval automatische promotie. Dus met wat hindernissen was ons doel om zo snel mogelijk door te stoten naar de hoogste reeks alvast geslaagd.
Helaas verloren we op het einde van ons derde seizoen slangenmens Jemme. Zijn carrière werd vroegtijdig beëindigd door een idioot van Floikes Lubbeek de het nodig vond om uit frustratie Jemme zijn knie zo zwaar toe te takelen dat zaalvoetballen met De Weerelt niet langer mogelijk zou zijn. Opnieuw moesten we op zoek naar versterking. Bas kwam Jemme vervangen en via zusterclub De Metafoor, ,waar Frank Boeckx de honneurs waarnam als delegee, kwam ook Ben onze rangen versterken. Wouter Saelens een collega van boer Bas kwam er ook nog bij in de loop van het seizoen. Een gevoelige kwaliteitsinjectie zou blijken, ons eerste seizoen werden we nog 3de maar een jaar later wisten we mee te doen voor de titel. Voor het eerst eindigden we voor De Boerekes en moest een rechtstreeks duel tegen Psycho Chickens over de titel beslissen. In het fros kwam je helaas verder met de scheidsrechter te intimideren dan met fairplay. Dat werd in die wedstrijd voor het eerst pijnlijk duidelijk. Bij een 0-2 voorsprong werd Bas bij 0-3 aan de voet letterlijk het vijandelijk doel ik gebeukt. De scheidsrechter deed alsof zijn neus bloedde en op de tegenaanval werd het 1-2. In plaats van 0-2, penalty en rode kaart dus 1-2. Uiteindelijk scoorde Psycho Chickens nog één keer, een gelijkspel dat voor hen genoeg was om de titel te pakken. Een zeer pijnlijk slot van een mooi seizoen. Dit was ook het eerste seizoen van Carl als volwaardig lid van onze ploeg.
Na de deceptie op het einde van het vorige jaar was de motivatie groot om het daaropvolgende seizoen revanche te nemen. Dat jaar waren het echter niet de Psycho Chickens of de Boerekes die ons dwars zouden liggen maar een fenomenaal KillerBeasts speelde oververdiend kampioen. Wel wisten we dat jaar voor het eerst door te stoten naar de finale van de beker. Waar we jawel onderuit gingen tegen ,u raad het al, De Boerekes. Nadat het kalf verdronken was gleden we nog af naar 5de plaats door 4 nederlagen in onze laatste 5 wedstrijden. Moet wel gezegd dat we besloten om tegen Jump Rooi 2 keer forfait te geven vanwege het totale gebrek aan fairplay van deze tegenstander. Dit seizoenseinde zou cruciaal zijn voor onze verdere geschiedenis. Sleutelspeler Bart V. besloot (tijdelijk) te stoppen. En ook bij een aantal andere vaste spelers was de motivatie beduidend minder groot geworden. Maar met het aantrekken van Nicolas en Floris in 2011 en het strikken van een nieuwe sponsor (De Revue) ging er een nieuwe wind waaien. De Revue zou de komende jaren de Fros competitie gaan domineren.
In het seizoen 2010-11 moest onze vernieuwde ploeg zijn draai nog wat zoeken. De Boerekes speelden verdiend kampioen en wij werden derde op een puntje van de tweede. Een tweede plaats die we in de laatste wedstrijd nog uit handen gaven door meer gretigheid bij recordkampioen Minisjotters. Een jaar later kwam onze ploeg helemaal op stoom maar verdiend kampioen werden we echter niet. Alweer gingen we in de beslissende titelmatch, dit keer tegen Copacabana, onderuit dankzij een duidelijk partijdige scheidsrechter. Copa wist ondermeer te scoren uit een onterecht toegekende vrij trap (voor een reglementaire terugkopbal) en onze spits Nicolas werd herhaaldelijk onder het figuurlijke gras gestopt zonder dat scheidsrechter het nodig vond om op te treden. Als pleister op de wonde pakte we dat jaar wel de beker. OK Boys was geen partij in de finale en werd met ruim verschil wandelen gestuurd.
Een nieuw jaar een nieuw begin. Van Psycho Chickens en Killer Beasts was geen sprake meer. Copacabana had zijn hoogtepunt gehad. Het rijk van de Boerekes was tanende. Dus niets dat ons dat jaar van de titel zou kunnen houden, althans dat dachten we toch. Maar een nieuwe concurrent dook op The Galacticos een jaartje eerder hadden ze kampioen gespeeld in reeks 2. We legden een nagenoeg perfect parcours af. Verloren maar twee keer en uiteindelijk een zuur gelijkspel tegen jawel De Boerekes zou ons achteraf gezien de titel kosten. Een titel die we overigens wel hadden gepakt ware het niet dat jawel de scheidsrechter besloot om niet af te fluiten toen zijn horloge dit wel aangaf. Balverlies in letterlijk de dying seconds zorgde opnieuw voor een grote ontgoocheling. Weer was de beker ons deel maar dit keer zou dat nauwelijks troost bieden.
Het daaropvolgende seizoen was zo mogelijk nog beter. Met maar één gelijkspel stoomden we door naar de allesbeslissende titelmatch tegen The Galacticos. Weer liep het mis en weer was de scheidsrechter een jammerlijk hoofdrolspeler, dit keer niet door te lang te laten spelen of fouten niet bestraffen maar door 10 minuten te vroeg af te fluiten. Jullie lezen het goed 10 minuten te vroeg nadat hij herhaaldelijk werd bedreigd nadat hij één van onze tegenstanders, overigens volledig terecht, met een tweede gele kaart van het veld had gestuurd. Aangezien we dit een brug te verder vonden besloten we klacht neer te leggen. Deze klacht werd door het verbond haast weggelachen. Op den duur begin je te denken dat het gewoon niet mag zijn. Soms is gewoon de beste zijn niet genoeg. En ook de reactie van het verbond vonden we weer het signaal je er met fairplay duidelijk niet komt.
Enkele maanden later was de ontgoocheling nog steeds voelbaar. Vooral omdat we ons onrechtvaardig behandeld hadden gevoeld. Het was ondertussen al de 4de keer dat we in de beslissende titelmatch onderuit gingen en de de rol van de scheidsrechter was op zijn zachts gezegd steeds bedenkelijk geweest. Qua personeel waren nog steeds dezelfde spelers vd partij. Sam had de laatste twee seizoenen wat minder meegespeeld en Koen wisselde in doel af met Jasper. Maar verder waren Pieter, Bas, Carl, Ben, Flo, Nico en Larry al enkele seizoenen de vaste spelers. Uiteindelijk zou wat lange tijd maar niet wou lukken toch gebeuren. Er was een nieuw sterk team bijgekomen namelijk The Black Wolves (opvolger van The Killer Beasts) zou ons dat seizoen het leven het zuurst maken. Weer stoomden we door met amper twee gelijke spelen waarvan één, jawel tegen De Boerekes. We hadden twee wedstrijden voor het einde genoeg aan één overwinning of twee gelijke spelen. Pittig detail was wel dat zowel The Galacticos als The Black Wolves nog tegenover ons stonden. Door knullig balverlies in de laatste minuut gaven we tegen The Galacticos de overwinning nog weg in de laatste minuut. Dus een nieuwe nagelbijter zou volgen een week later. En eindelijk was het lot ons gunstig gezind. We begonnen sterk aan de wedstrijd wat al snel leidde tot een 0-2 voorsprong. Vlak voor rust 1-2 na een vrije trap maar vlak na rust liepen we terug 1-3 uit. Waarop de zenuwachtigheid tot in Leuven voelbaar was...het zou toch weer niet mislopen...2-3...3-3...waarop Larry die op de bank zat een blik wierp naar Jemme aan de overkant op de supporters banken...de scheidsrechter floot één keer...Larry stormde het terrein op richting Jemme...en de ref floot nog twee keer...de titel was binnen. Een titel dit nooit zo zoet gesmaakt zou hebben moest al het voorgaande niet gebeurd zijn! Ook de bekerfinale mochten we nog betwisten in het 'hol van de leeuw' tegen Inter-Im maar deze ging verloren na alweer bedenkelijk acteren van de arbitrage. Maar dat was uiteraard nog maar een voetnoot.
Zonder de titel was dit verhaal niet compleet geweest. Maar nu was het af en was de beslissing om het fros vaarwel te zeggen snel genomen. Deze ploeg bestaat vandaag nog steeds en is actief in 2de provinciale van de Vlaamse Zaalvoetbalbond waar ze ook de 2de plaatsen opstapelen maar dan vooral omdat ze niet willen promoveren omwille van de verdere verplaatsingen die ze liever aan de meer jeugdige ploegen overlaten.
Graag wil ik iedereen dan ook bedanken die hieraan zijn steentje heeft bijgedragen en vandaag nog steeds doet!