De volgende opdracht van de A-ploeg kondigde zich aan als een erg lastige : op bezoek bij Atlas Leuven. Tegen dit team werd vorig jaar tweemaal verloren maar dit seizoen verlopen de zaken daar blijkbaar wat stroever, getuige hun positionering in de lage middenmoot. Aangezien wij dit seizoen nog niets lieten liggen, waren we dat dan ook nu absoluut niet van plan. We recupereerden Kinge en Ruup in de verdediging maar moesten wel ijzervreter Flo missen, die blijkbaar iets verloren was aan zee. Voorts Jappe in doel, Jakke mee in de verdediging en een linke voorlinie met Bas, Nico en onze Kroatische prijsduif Tin.
Toen we het scheidsrechterblad onder ogen kregen zagen we meteen dat bij Atlas enkele ervaren pionnen ontbraken en dat deze vervangen werden door jong geweld. Dat scheelt hem meestal tactisch nogal voor ons, routiniers in het vak. Maar daar bleek weinig van aan: Atlas ving ons op in een zeer gesloten en gedisciplineerd systeem en brak met hun snelle, vinnige spelers geregeld gevaarlijk uit. De eerste kansen waren wel voor ons maar deze werden vakkundig de nek omgewrongen. Central monopoliseerde het spel in het eerste kwartier maar zonder verder resultaat, en nadat Jappe al eens gedecideerd was moeten tussenkomen bij een tegenprik, was het in minuut 15 wel raak voor Atlas: hun aalvlugge aanvaller glipte voorbij Ruup en knalde kruislings binnen. 1-0 achter tegen een ploeg die we toch echt wel moesten aankunnen: het zou toch niet waar zijn dat we hier punten gingen laten liggen? Central sukkelde met de vloer, de bal, de stugge tegenstander, maar vooral met zichzelf en het mocht van geluk spreken dat de averij niet groter werd toen Jappe een knal vanop een halve meter van de volledig vrijstaande vijandelijke kapitein nog net uit doel kon weren. Onze spitsen geraakten niet los van hun verdedigers en we vonden steeds moeilijker aanspeelpunten. Gelukkig kon Nico voor rust nog gelijkmaken, maar 1-1 was zeker geen mooi resultaat om mee te gaan rusten.
Er werd tactisch wat bijgespijkerd en vooral afgesproken dat er veel meer beweging zonder bal nodig zou zijn om de tegenstander uit verband te spelen. Met veel goede moed werd de 2e helft afgetrapt en de jonge thuisploeg kreeg het moeilijk met onze hoge pressing. Een karrenvracht aan kansen werd eerst nog gemist vooraleer Nico er 1-2 van kon maken na knap werk van Ruup. Central kreeg het gevoel de match te kunnen beslissen, maar de 1-3 kwam er niet na een aantal momenten die normaal gezien enkel voorkomen in de reeks bloopers van de voetbaljaaroverzichten. Het is dan ook een wetmatigheid in het voetbal dat de ploeg die zijn kansen niet afmaakt, het deksel op de neus krijgt. Dat bleek ook nu: hun slimme kapitein die het spel van vanachter uit verdeelde vond met een bal dwars door de as van het veld hun moederziel alleenstaande spits en die gaf Jappe het nakijken. Alles te herdoen met nog 10 minuten op de klok. Aangezien onze 2e helft wel van betere kwaliteit was als de 1e gaven we de moed niet op en 4 minuten voor affluiten kon Tin zich dan toch eens doorzetten en na samenspel met Nico prikte hij de (wat wij dachten dat de winning goal zou zijn) 2-3 binnen.
Met een volledig ontmoedigde tegenstander, een 2-3 voorsprong en nog 3 minuten op de klok kon dit niet meer misgaan. Central trok zelfs verder ten aanval, maar in plaats van de bal rond te spelen en vast te houden en de klok uit te laten tikken, werd er voor eigen succes gegaan en leden we dom balverlies aan het doel van Atlas. De daarop volgende counter werd afgestopt, maar de in een soort van delirium tremens verkerende scheidsrechter had een fout gezien, in tegenstelling tot zowat iedereen in een straal van 20 kilometer rond de sporthal in Boutersem. Groot protest bij Central, al lag de bal nog vrij ver ons doel. De vrije trap werd echter snel gegeven en aangezien bij ons iedereen nog naar de man met de fluit aan het gapen was, kon de vrijgespeelde aanvaller simpel in doel schuiven. 3-3, match meteen ook gedaan. Jappe schopte het doelkader bijna in stukken, coach Larry schudde veelzeggend het hoofd en de andere Centrallers gingen met de kopjes naar beneden het veld af.
Het is heel simpel: ook al neemt de ref een onbegrijpelijke beslissing, er moet altijd eerst defensief alles afgedekt worden vooraleer we beginnen te mekkeren. Zeker een ploeg als de onze, die al anderhalf decennium zaalvoetbalt, zou dit moeten weten. Door dit na te laten (samen met het missen van 30 opgelegde kansen) zijn we nu ons mooie maximum kwijt, tegen een weliswaar zeer moedige maar misschien wel minst sterke tegenstander die we dit seizoen al tegenkwamen. Er werd dan ook met een wrang gevoel de kantine ingedoken, waar we in het gezelschap verkeerden van een vrouwenploeg die de match voor ons had gespeeld maar nog niet was gaan douchen. Jakke was erg trots dat hij op de foto kon met Imke Courtois. Meer duiding kan gevonden worden in de Whatsapp-groep van de ploeg.
Hopelijk worden hier lessen uit getrokken, en spelen we de volgende match tegen de laatste in de stand (Ummah Leuven) wat slimmer en vooral efficiënter.