We schreven vrijdag 8 november, een regenachtige herfstdag om snel te vergeten, ware het niet dat onze gladiatoren opnieuw de wei in mochten om in het verre Hoeilaart hun maximum van de punten te gaan verdedigen. U leest het goed, het maximum van de punten. Tot ieders verbazing, niet in het minst die van onszelf, zijn we er in geslaagd onze eerste 5 wedstrijden tot een winnend einde te brengen. Dat is, gezien de zeer matige bezetting van onze reeks, al een kwart van de wedstrijden die we dit jaar in competitieverband zullen bekampen. Het woord kampioen wordt nog niet zozeer in de mond genomen door de Centrallers, al bleek na afloop van de wedstrijd dat onze sympathieke tegenstanders van die avond al aan het meedromen waren en informeerden naar het peil van onze titelstress.
Eerst moest er daar dus gewonnen worden. En dus moesten we daar ook tijdig geraken. De sporthal onderging blijkbaar recent een grondige facelift en het resultaat mocht inderdaad best gezien worden, maar de plastische chirurg van dienst was wel vergeten dat de mensen die gebruik willen maken van het knappe bouwsel ook nog graag hun auto zouden parkeren in een straal van 5 kilometer rond de zaal. De scheidsrechter, een van de gelukkigen die blijkbaar wel nog een parkeerplaats had weten te bemachtigen of met de bus was gekomen, had weinig begrip voor onze grieven en vond dat we dergelijk euvel maar hadden moeten voorzien (de opmerking van Jappe dat zijn glazen bol nog in de was zat werd gelukkig genegeerd). Zijn woede richtte zich gelukkig nog meer tot onze gastheren die de man met de fluit blijkbaar niet met de nodige egards hadden ontvangen. Na veel over-en-weer gerol met de ogen namen beide ploegen dan toch plaats op de nieuwe maar zeer gladde vloer van de Hoeilaartse sporttempel en kon de strijd beginnen.
Leuven was door enkele afwezigen slechts met 6 man afgezakt naar de groene rand van Brussel, maar merkte al snel dat dit niet echt voor problemen zou zorgen. Het tempo lag erg laag en door de gladde vloer stapelden de technische foutjes zich op langs beide kanten en lag de bal meer buiten de lijnen dan in het spel. Central kreeg de bal maar besloot in eerste instantie wat af te tasten en de eerste kans was dan ook voor de stevige spits van Hoeilaart die Jappe met een listig puntertje tevergeefs trachtte te verrassen. De slordigheden bleven welig tieren maar Central trok nu toch naar voren en Nico vond gedurende de eerste helft een keer of 20 de sterk spelende thuisdoelman op zijn weg. Als deze dan toch eens geklopt werd besloten onze aanvallers uit sympathie naast de vrije, gapende doelmond te trappen.
En als dergelijke kansen verloren gaan, weet je dat het doelpunt aan de andere kant valt. Na 1 van de ontelbare vederlicht gegeven vrije trappen vonden die van Hoeilaart de vrije man in het strafschopgebied en deze frommelde de bal achter zijn steunbeen binnen, zij het nadat het ronde kleinood een keer of 3 van richting veranderde tussen de uitgestoken benen van onze verdedigers. Brute pech dus, maar geen man overboord. Central ging nu hoger duwen en Hoeilaart kwam niet meer uit de Leuvense omknelling. Nico, Wannes en Kinge bleven het vijandige doel bestoken en toen Nico verrassend naar zijn linkervoet kon draaien poeierde hij het leder binnen. De ban gebroken, helaas voor ons blies de ref luttele momenten later voor rust.
De spelers van Hoeilaart kwamen met ververste batterijen uit de startblokken en creëerden het eerste gevaar. Jakke sprong zijn doelman echter bij en kon een gevaarlijk schot afblokken en meteen daarop een vlijmscherpe counter lanceren die door Nico ongenadig werd afgewerkt. Dit was toch wel een beetje een streep door de rekening van de gastheren, die 2 minuten daarna ook nog eens hun spits (tot dan toe de gevaarlijkste man) verloren na een merkwaardig voorval: bij een duel om de bal komt de man in botsing met een van onze spelers waarbij de scheidsrechter, zeer tegen zijn natuur, besluit om niet te fluiten waarop wij de 1-3 kunnen maken. Dit tot grote wanhoop (hihi) van de spits die dan ook luidkeels zijn beklag maakt tegen de scheids. Deze riposteerde met de vraag of de spits misschien wel lust had in een geel karton? Waarop, zoals zo vaak, het dappere maar oliedomme antwoord kwam: “ja, geeft ze maar jong!”. Misschien was deze uitspraak minder dapper geweest als de spits zou hebben doorgehad dat een gele kaart de uitsluiting betekent, we zullen het nooit zeker weten. Zijn verbazing sprak in ieder geval wel boekdelen.
De thuisploeg liet het een beetje hangen en via snelle combinaties liepen de Leuvenaars nog uit tot 1-8, met toch wel een speciale vermelding voor Nico die maar liefst 7 keer het net liet trillen. Tegenstanders en medespelers werden bij vlagen tot figuranten gedegradeerd, al waren de assists van Kinge, Wannes, Bas en Jakke zeker ook het vermelden waard. En de voorts zo goed als werkloze Jappe, die vond dat 1 tegendoelpunt wel volstond, wist nog 2 schoten vanuit scherpe hoek te pareren.
Iedereen tevreden naar de kleedkamer dus en daarna kon bij pot en pint nog geluisterd worden naar Bas die als volleerde egoïst wist uit te leggen dat een slecht patattenjaar voor hem goed is, want dat hij dan woekerprijzen kan aanrekenen en zich zo binnenkort een 7e Rolls Royce kan aanschaffen.
Op naar match 7, op sinterklaas tegen het altijd gevaarlijke (al ken ik die ploeg eigenlijk niet echt) CSK Everberg.